Vanuit het zoeken naar innerlijke rust komt een drang tot scheppen. Niet gebaseerd op denken, wel op doen. Werken en nog eens werken. Inspiratie vind ik in de architectuur van de natuur (bomen, plantenstengels, zaaddozen, kwallen, …). Ik vertrek vanuit de beelden die zijn opgeslagen in mijn hoofd en de ervaring van de vorige werken. Zo moet ik steeds een stap verder zetten. De buik dicteert de vorm, het hoofd neemt beslissingen. Elk resultaat leert mij mezelf weer beter kennen en is een uitnodiging om nog dieper te graven. Het maken brengt weer nieuwe ideeën maar ook innerlijke rust. Minstens toch eventjes, dan moet ik weer verder. Elk werk is ook een experiment, een onderzoek. Meestal werk ik in series, die grenzen stellen maar toch ook groei toelaten.
Sinds mijn jeugd ben ik gefascineerd door de oplossingen die de Natuur gevonden heeft voor ingewikkelde problemen. Mijn opleiding tot wiskundige maakte deze fascinatie intenser. Als keramist kan ik nu vanuit deze scheppingsverhalen en de opgedane kennis zelf aan het ‘scheppen’. Zo ging ik bijvoorbeeld op zoek naar de minimale dikte van porseleinen kommen die nog net overeind blijven en vond (via Gaudi) kettinglijnen. Ik zocht een baktechniek die het nadeel van de vervorming omkeert in een voordeel en vond (via Jane Reumert) de ‘omgekeerde baktechniek’: de werken worden op een (meekrimpende) steunmal omgekeerd gebakken zodat de zwaartekracht en het smeltproces in de oven de vormen uitrekt. Het verslag van deze zoektocht is terug te vinden in mijn reeks ‘porselein’.
Het werk wordt rauwgestookt in een zelfgebouwde houtoven.
Meer info via
